معمای عصبانیت جواد نکونام
استقلال فصل قبل تیم خوبی داشت، اما خودش بزرگترین رقیب خودش بود. دعوا‌های جواد نکونام با علی خطیر در تمام طول فصل باعث شد تمرکز و توان استقلالی‌ها به جای رقبا و بازی‌ها، روی خنثی کردن یکدیگر باشد.
استقلال ۱۶ هفته در صدر جدول بود و سرانجام در مهم‌ترین بزنگاه در پایان فصل، یعنی زمانی که بازی‌ها فشرده و تمام تمرکز تیم‌ها و مربیان روی مسابقات بود، بالاخره کم آورد و مقابل نساجی مساوی کرد تا پرسپولیس قهرمان شود. پس از آن جواد نکونام هرچه توجیه و بهانه بود را ردیف کرد. البته که قسمت‌هایی از حرف‌های او هم درست بود، اما مشکل اینجاست که وقتی شما یک ایراد یا بهانه را بی دلیل بزرگ کنید، دیگر کسی به دلایل درست شما هم توجه نمی‌کند.
علی خطیر از مدیریت استقلال رفت. در تعطیلات بین دو فصل استقلال بیشترین یارگیری را انجام داد. کمک داور ویدیویی هم برای بازی‌های استقلال و پرسپولیس مهیا شد تا دو بهانه بزرگ جواد نکونام برای ناکامی استقلال در فصل قبل از بین برود. با این وجود مقابل شمس آذر استقلال آن تیمی نبود که طرفدارانش توقع داشتند. بازی می‌رفت تا با نتیجه مساوی ۱-۱ تمام شود، اما کمک داور ویدیویی به داد نکونام رسید. او حالا سوای پیروزی و سه امتیاز دلیل دیگری برای خوشحالی داشت، چون می‌توانست به همه بگوید بفرما! دیدید چرا من می‌گفتم چقدر کمک داور ویدیویی مهم است؟
امیدواریم نکونام از فصل قبل درس گرفته باشد. حالا که همه چیز برای موفقیت استقلال مهیا شده تمرکز نکونام باید روی کار فنی و تیمش باشد. این استقلال مهره دارد، اما با این نمایش مقابل شمس آذر نشان داد که تا تیم شدن کاری سخت و راهی طولانی در پیش دارد. شاید دلیل عصبانیت نکونام بعد بازی همین بود!