رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت

ساختمان امپایر استیت، از نمادهای برجسته نیویورک، در طول تاریخ جایگاه خود را در رتبه بندی جهانی دگرگون کرده است. این بنا در حال حاضر (تا سال 2025) به ترتیب هشتمین در نیویورک، دهمین در آمریکا و پنجاه ونهمین ساختمان بلند در جهان محسوب می شود. فراتر از این اعداد، رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت همواره قصه ای پرفراز و نشیب از جاه طلبی های معماری و تغییرات چشم انداز شهری را روایت می کند؛ داستانی از یک نماد بی بدیل که حتی با واگذاری عنوان بلندترین، هرگز شکوه و شهرت خود را از دست نداد.

سفری در میان تاریخ این آسمان خراش باشکوه، نه تنها از تغییر رتبه های آن پرده برمی دارد، بلکه به تفاوت های ظریف در معیارهای اندازه گیری ارتفاع و تأثیر عمیق این بنا بر فرهنگ و شهرت نیویورک نیز اشاره می کند. امپایر استیت، با سبک معماری آرت دکو و دکل منحصر به فردش، بیش از آنکه یک سازه بلند باشد، تجربه ای از اوج گیری بشر و نمادی از امید و پایداری است.

امپایر استیت: سفری از اوج تا جایگاه کنونی

ساختمان امپایر استیت همواره بیش از یک سازه مرتفع بوده است؛ قصه ای از رقابت، پیروزی، و گاهی از دست دادن جایگاه، که در قلب منهتن به تصویر کشیده شده. تاریخچه رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت، داستانی پر افت و خیز از صعود به اوج و سپس نظاره گر پیشرفت های جدید است، اما با این وجود، این ساختمان هرگز از جایگاه نمادین خود در فرهنگ جهانی سقوط نکرده است.

مسابقه به سوی آسمان: کسب عنوان بلندترین ساختمان جهان (۱۹۳۱-۱۹۷۰)

در اواخر دهه ۱۹۲۰، نیویورک صحنه یک رقابت بی سابقه برای ساخت بلندترین آسمان خراش جهان بود. در بحبوحه این مسابقه نفس گیر، که به آن «مسابقه به سوی آسمان» نیز می گفتند، ساختمان امپایر استیت در مارس ۱۹۳۰، در دوران رکود بزرگ آمریکا، پا به عرصه وجود گذاشت. این ساختمان با رقبای سرسختی چون برج کرایسلر و ساختمان ۴۰ وال استریت دست و پنجه نرم می کرد. طراحی های اولیه ساختمان بارها تغییر کرد، و هر بار ارتفاع جدیدی برای آن در نظر گرفته می شد تا مطمئن شوند که امپایر استیت، عنوان بلندترین ساختمان جهان را از آن خود خواهد کرد. حتی در آخرین مراحل، دکل منحصر به فرد آن با هدف پهلوگیری کشتی های هوایی (که البته هرگز به طور عملی محقق نشد) اضافه شد تا ارتفاع نهایی را به ۴۴۳.۲ متر برساند و رکوردشکنی را تضمین کند. در نهایت، با افتتاح رسمی در تاریخ ۱ مه ۱۹۳۱ توسط رئیس جمهور وقت آمریکا، هربرت هوور، ساختمان امپایر استیت رسماً عنوان بلندترین ساختمان جهان را با ۱۰۲ طبقه و ارتفاع ۴۴۳.۲ متر (با احتساب آنتن) به مدت ۴۲ سال حفظ کرد. این دستاورد، در دوران سخت رکود اقتصادی، نمادی از استقامت و اراده آمریکا شد.

از دست دادن تاج وتخت: نزول از رتبه های برتر

اما هیچ رکوردی ابدی نیست. امپایر استیت نیز، پس از دهه ها افتخار، رفته رفته جایگاه های خود را واگذار کرد. اولین تغییر در سال 1954 رخ داد، زمانی که عنوان «بلندترین سازه ساخته دست بشر» توسط دکل KWTV در اوکلاهاما از دست رفت. این اتفاق، نشان داد که رقابت ارتفاع تنها به ساختمان های قابل سکونت محدود نمی شود، بلکه سازه های مخابراتی نیز می توانند رکوردهای جدیدی را به ثبت برسانند.

سپس در سال 1967، برج اوستانکینو در روسیه، عنوان «بلندترین سازه مستقل» را از آن خود کرد. این دو رویداد، مقدمه ای برای بزرگترین تغییر در رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت بود. در سال 1970، ساخت برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی در نیویورک به اوج خود رسید و برج شمالی مرکز تجارت جهانی، با پیشی گرفتن از امپایر استیت، عنوان «بلندترین ساختمان جهان» را پس از 42 سال از آن نیویورک گرفت، اما دیگر در دستان امپایر استیت نبود. برای بسیاری از مردم نیویورک، این اتفاق، پایان یک دوران طلایی برای نماد محبوبشان بود.

بازگشت موقت به اوج در نیویورک (۲۰۰۱-۲۰۱۲)

فاجعه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ و تخریب برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی، چشم انداز شهری نیویورک را به کلی دگرگون کرد. در پی این حادثه غم انگیز، ساختمان امپایر استیت، بار دیگر و به شکلی ناخواسته، عنوان «بلندترین ساختمان شهر نیویورک» را به خود اختصاص داد. این بازگشت به اوج، نه تنها نمادی از پایداری در برابر ویرانی بود، بلکه حس عمیقی از نوستالژی و بازیابی هویت را برای شهروندان نیویورک به ارمغان آورد. این ساختمان، مانند یک قهرمان قدیمی که در لحظه نیاز دوباره به میدان بازگشته، برای بیش از یک دهه این عنوان را حفظ کرد.

جایگاه فعلی در میان آسمان خراش های جهان و آمریکا

دوران بازگشت موقت به اوج نیز دائمی نبود. با اتمام ساخت «وان ورلد ترید سنتر» در سال ۲۰۱۲، این ساختمان جدید، عنوان «بلندترین در نیویورک» را از امپایر استیت پس گرفت و فصل جدیدی در داستان آسمان خراش های شهر آغاز شد. امروزه، رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت، دیگر در صدر فهرست جهانی نیست، اما جایگاه نمادین آن همچنان پابرجاست. این ساختمان تا سال 2025، به شرح زیر رتبه بندی می شود:

• رتبه هشتم در شهر نیویورک
• رتبه دهم در ایالات متحده
• رتبه پنجاه و نهم در جهان
• رتبه یازدهم در میان سازه های مستقل در قاره آمریکا

مهم است بدانیم که این رتبه ها می توانند بسته به معیارهای مختلفی مانند ارتفاع تا سقف، ارتفاع تا نوک آنتن، یا حتی سال به روزرسانی اطلاعات، کمی متفاوت باشند. با این حال، حتی با این تغییرات در رتبه بندی ها، امپایر استیت همچنان یک جاذبه ی بی نظیر و یک نقطه عطف معماری در سطح جهانی باقی مانده است.

معیارهای اندازه گیری ارتفاع: درک تفاوت ها

در دنیای آسمان خراش ها، صرفاً گفتن اینکه یک ساختمان «بلندترین» است، کافی نیست. معیارهای دقیقی برای اندازه گیری ارتفاع وجود دارد که تفاوت های قابل توجهی را در رتبه بندی ها ایجاد می کند. شناخت این معیارها به ما کمک می کند تا درک بهتری از چگونگی تغییر رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت در طول تاریخ داشته باشیم.

سه معیار اصلی که معمولاً برای اندازه گیری ارتفاع ساختمان ها و سازه ها به کار می روند، عبارتند از:

1. بلندترین ساختمان (Tallest Building): این معیار، که اغلب برای رتبه بندی های عمومی استفاده می شود، به ارتفاع تا بالاترین نقطه معماری ثابت یک ساختمان اشاره دارد. این نقطه معمولاً شامل سقف اصلی یا نوک اسپایر (spire) ثابت است، اما آنتن ها یا دکل های مخابراتی قابل جابجایی که به راحتی قابل تغییر هستند، معمولاً در این اندازه گیری لحاظ نمی شوند. این همان عنوانی بود که امپایر استیت از سال ۱۹۳۱ تا ۱۹۷۰ در اختیار داشت.
2. بلندترین سازه ساخته دست بشر (Tallest Human-Made Structure): این دسته شامل هر نوع سازه ای می شود که توسط انسان ساخته شده باشد، از جمله ساختمان ها، برج های مخابراتی، دکل ها، و غیره. در اینجا، نیازی به داشتن فضای قابل سکونت نیست. امپایر استیت این عنوان را تا سال ۱۹۵۴، زمانی که دکل KWTV در اوکلاهاما ساخته شد، حفظ کرد.
3. بلندترین سازه مستقل (Tallest Freestanding Structure): این معیار به سازه هایی اطلاق می شود که بدون هیچ گونه حمایت جانبی از کابل ها، سیم ها یا سازه های دیگر، به صورت مستقل ایستاده اند. این تعریف شامل ساختمان ها، برج های مخابراتی و برخی از پل ها می شود. امپایر استیت این رکورد را تا سال ۱۹۶۷، زمانی که برج اوستانکینو در روسیه تکمیل شد، در اختیار داشت.

همانطور که مشاهده می شود، تغییر در این تعاریف و ظهور سازه های جدید با کاربری های متفاوت، منجر به از دست رفتن برخی از عناوین بلندترین برای امپایر استیت شده است. این تفاوت ها، ماهیت پویای رتبه بندی های ارتفاع را نشان می دهند و درک اهمیت جایگاه نمادین امپایر استیت را بیش از پیش ضروری می سازند.

معیار اندازه گیری	توضیح	مثال از از دست دادن رکورد
بلندترین ساختمان	ارتفاع تا بالاترین نقطه معماری ثابت (سقف یا نوک اسپایر ثابت)	توسط برج شمالی مرکز تجارت جهانی (۱۹۷۰)
بلندترین سازه ساخته دست بشر	شامل هر نوع سازه ساخته شده توسط انسان (ساختمان، برج، دکل)	توسط دکل KWTV در اوکلاهاما (۱۹۵۴)
بلندترین سازه مستقل	سازه ای که بدون حمایت جانبی به صورت مستقل ایستاده باشد	توسط برج اوستانکینو در روسیه (۱۹۶۷)

فراتر از یک عدد: تأثیر رتبه بر شهرت و فرهنگ امپایر استیت

بررسی رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت تنها به اعداد و ارقام محدود نمی شود؛ بلکه به درک تأثیر عمیق این ساختمان بر فرهنگ عمومی، سینما و شهرت بی نظیرش می پردازد. امپایر استیت، حتی زمانی که دیگر عنوان بلندترین ساختمان جهان را در اختیار نداشت، همچنان قلب بسیاری از مردم را تسخیر کرده بود و به نمادی ماندگار در اذهان تبدیل شد.

هشتمین عجایب جهان: لقبی که ماندگار شد

از همان سال های اولیه پس از ساخت، به ساختمان امپایر استیت لقب «هشتمین عجایب جهان» داده شد. این لقب، نه تنها به دلیل ارتفاع خیره کننده اش، بلکه به خاطر سرعت بی سابقه در ساخت، معماری شگفت انگیز و نقش آن در الهام بخشی در دوران رکود بزرگ، به آن تعلق گرفت. این لقب، فراتر از یک گزاره ی تبلیغاتی، به بخشی از هویت این ساختمان تبدیل شد و تا امروز نیز در کنار نامش برده می شود. امپایر استیت، به دلیل تلاش عظیم در ساخت و طراحی مهندسی بی نظیر، نمادی از نبوغ و پشتکار انسان بود و همین موضوع، آن را در کنار عجایب هفت گانه دنیای باستان قرار داد و شهرتی جاودانه بخشید.

نمادی جاودانه در فرهنگ عامه و سینما

کمتر ساختمانی در جهان به اندازه امپایر استیت در فرهنگ عامه و سینما جای باز کرده است. این ساختمان به معنای واقعی کلمه در تار و پود داستان های بی شماری تنیده شده و به یک نماد بصری شناخته شده در سراسر دنیا تبدیل گشته است. شاید مشهورترین حضور سینمایی آن در فیلم «کینگ کونگ» (۱۹۳۳) باشد؛ جایی که میمون غول پیکر از آن بالا می رود و صحنه ای نمادین و فراموش نشدنی را خلق می کند که برای همیشه ساختمان را در ذهن بینندگان حک کرده است. این صحنه، حتی در نسخه های بعدی فیلم نیز بازسازی شده و قدرت تأثیرگذاری این ساختمان را نشان می دهد.

علاوه بر کینگ کونگ، امپایر استیت در فیلم های عاشقانه ای همچون «ماجرای به یاد ماندنی» (۱۹۵۷) و «بی خوابی در سیاتل» (۱۹۹۳) نقش محوری داشته و به محل قرار عشاق تبدیل شده است. در فیلم های اکشن و علمی-تخیلی مانند «روز استقلال» (۱۹۹۶) نیز حضور چشمگیر این ساختمان، نماد نیویورک در برابر تهدیدات جهانی را به نمایش گذاشته است. بیش از 250 فیلم از تصاویر امپایر استیت استفاده کرده اند که نشان از جایگاه بی بدیل آن در صنعت سینما دارد. این حضور مداوم در رسانه ها، به تقویت شهرت جهانی امپایر استیت کمک شایانی کرده و آن را به یک «آیکون آمریکایی» تبدیل نموده است.

جاذبه توریستی ماندگار: درآمدزایی و بازسازی ها

با وجود تغییر رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت، این بنا هرگز جذابیت خود را به عنوان یک جاذبه توریستی از دست نداده است. سکوهای دید آن در طبقات ۸۶ و ۱۰۲، سالانه میلیون ها بازدیدکننده را از سراسر جهان جذب می کنند که می خواهند چشم انداز بی نظیری از نیویورک را از فراز آن تجربه کنند. درآمد حاصل از فروش بلیط سکوهای دید، گاهی اوقات حتی بیشتر از درآمد حاصل از اجاره فضاهای اداری بوده است که نشان دهنده محبوبیت بی چون و چرای آن است. این ساختمان، میزبان افراد مشهوری از سراسر جهان، از سیاستمداران و خانواده های سلطنتی گرفته تا ستاره های سینما و موسیقی بوده است.

مالکان و مدیران امپایر استیت نیز برای حفظ این جذابیت، همواره در تلاش برای به روزرسانی و بازسازی این نماد تاریخی بوده اند. در دهه های اخیر، میلیاردها دلار صرف نوسازی سیستم های داخلی، بهبود تجربه بازدیدکنندگان و ارتقای سکوهای دید شده است. این بازسازی ها شامل تغییرات در ورودی اصلی، اضافه کردن موزه های تعاملی، و بهبودهای چشمگیر در امکانات رفاهی بوده است که همگی به حفظ جایگاه امپایر استیت به عنوان یک جاذبه ی توریستی کلاسیک و مدرن کمک کرده اند.

معماری آرت دکو: شناسنامه بصری امپایر استیت

علاوه بر ارتفاع و رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت، آنچه این بنا را در تاریخ معماری جاودانه ساخته، سبک بصری منحصربه فرد آن است. امپایر استیت، شاهکاری از معماری آرت دکو محسوب می شود که نه تنها در زمان خود پیشگام بود، بلکه امروزه نیز جلوه ی بی نظیر خود را حفظ کرده است.

طراحی و ویژگی های منحصربه فرد

ساختمان امپایر استیت توسط شرکت معماری شرو، لمب و هارمون طراحی شد و با سبک آرت دکو، ویژگی های زیبایی شناختی و نوآوری های ساختاری دوران پیش از جنگ جهانی دوم را به بهترین نحو به نمایش می گذارد. فرم متقارن و بدنه ی پله کانی آن، نه تنها جلوه ای زیبا به ساختمان می دهد، بلکه به واسطه ی قانون منطقه بندی سال ۱۹۱۶ نیویورک، نور خورشید را به خیابان های اطراف هدایت می کند. این پله کانی ها، فضاهای بزرگ تر را در طبقات پایین تر و فضاهای کوچک تر را در طبقات بالایی ایجاد کرده و به ساختمان شکلی شبیه به مداد بخشیده اند.

نمای ساختمان با پنل های سنگ آهک ایندیانا پوشیده شده است که به آن رنگ کرم-بلوند خاصی می بخشد. استفاده از ۲۰۰۰۰۰ فوت مکعب سنگ آهک و گرانیت، ده میلیون آجر و ۷۳۰ تن آلومینیوم و فولاد ضد زنگ در نمای آن، عظمت و مقاومت بی نظیری به آن داده است. پنجره های بی شمار (حدود ۶۵۱۴ پنجره) که با قاب های فولاد ضد زنگ احاطه شده اند، خطوط عمودی برجسته و مشخصه ی سبک آرت دکو را تقویت می کنند. جزئیات تزئینی در نما، عمدتاً هندسی هستند که آن را از ساختمان های قدیمی تر با تزئینات روایی متمایز می کند. لابی اصلی نیز با سنگ مرمر و نقوش برنزی که صنایعی چون برق کاری و بنایی را به تصویر می کشند، هنر آرت دکو را به اوج خود می رساند و تجربه ای فراموش نشدنی را برای هر بازدیدکننده ای رقم می زند.

«امپایر استیت، تجسمی از شهر نیویورک است؛ جایی که نوآوری و عظمت در هم تنیده می شوند و داستان شهری را روایت می کنند که هرگز از رؤیاهای بزرگ دست نمی کشد.»

نورپردازی های نمادین: از سیگنال های سیاسی تا جشن ها

یکی از برجسته ترین و جذاب ترین ویژگی های ساختمان امپایر استیت، سیستم نورپردازی بخش فوقانی آن است که از دهه ی ۱۹۶۰ میلادی به یکی از نمادهای شهر نیویورک تبدیل شده است. این نورپردازی ها نه تنها جنبه زیبایی شناختی دارند، بلکه برای انتقال پیام ها و بزرگداشت رویدادهای مهم تاریخی و فرهنگی نیز به کار رفته اند.

در ابتدا، ساختمان با نورافکن های سفید رنگ در بالا روشن می شد. اولین استفاده نمادین از این چراغ ها در نوامبر ۱۹۳۲ بود، زمانی که برای اعلام پیروزی روزولت در انتخابات ریاست جمهوری آن سال روشن شدند. این رویداد، شروعی برای سنت نورپردازی های هدفمند بود. در سال ۱۹۵۶، این نورها با چهار «چراغ آزادی» تعویض شدند و در سال ۱۹۶۴، چراغ های قدرتمندی در طبقه ۷۲ اضافه شد تا ساختمان در شب روشن شود و از نمایشگاه جهانی همان سال قابل مشاهده باشد.

یکی از دوره های خاموشی این چراغ ها در سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۴، به دلیل بحران انرژی در آن زمان بود. اما در سال ۱۹۷۶، با ابتکار داگلاس لی و نصب ۲۰۴ چراغ متال هالید (چهار برابر روشن تر از چراغ های قبلی)، ساختمان با رنگ های قرمز، سفید و آبی به مناسبت دویستمین سالگرد استقلال آمریکا دوباره روشن شد. از ۱۲ اکتبر ۱۹۷۷، این سنت ادامه یافت و چراغ ها به مناسبت های فصلی و تعطیلات مختلف تغییر رنگ دادند. سازمان ها نیز می توانند از طریق وب سایت ساختمان درخواست نورپردازی ویژه را مطرح کنند.

این نورپردازی ها گاهی لحظات تاریخی را منعکس کرده اند؛ مثلاً پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، ساختمان برای چندین ماه با رنگ های قرمز، سفید و آبی (پرچم آمریکا) روشن ماند. در سال ۲۰۱۲، در شب انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، سی ان ان از بالای ساختمان امپایر استیت به عنوان تابلوی اعلام نتایج استفاده کرد و با آبی شدن چراغ ها، پیروزی باراک اوباما به صورت بصری به میلیون ها نفر اعلام شد. این فناوری در سال ۲۰۱۲ با جایگزینی چراغ های متال هالید با ۱۲۰۰ چراغ LED ارتقاء یافت و تعداد رنگ های موجود از ۹ به بیش از ۱۶ میلیون افزایش یافت، که امکان نمایش های نوری هماهنگ با موسیقی (مانند اجرای آلیشیا کیز) و تصاویر متحرک (همچون نمایش Upside Down از سریال Stranger Things) را فراهم آورد. این نورپردازی ها، امپایر استیت را به یک بوم نقاشی در آسمان نیویورک تبدیل کرده اند که هر شب داستان جدیدی را روایت می کند.

داستان ساخت و ساز: سرعت خیره کننده در دوران رکود

ساختمان امپایر استیت نه تنها به دلیل رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت در ارتفاع شناخته شده است، بلکه داستان ساخت آن نیز یکی از شگفت انگیزترین رویدادهای مهندسی در تاریخ معاصر به شمار می رود. ساخت این آسمان خراش، در شرایط اقتصادی دشوار رکود بزرگ، نمادی از امید و پشتکار بود.

تخریب هتل والدورف آستوریا و شروع پروژه

داستان امپایر استیت از زمین هتلی لوکس آغاز شد: هتل والدورف آستوریا. این هتل باشکوه که از سال ۱۸۹۳ در خیابان پنجم منهتن قد برافراشته بود، در اواخر دهه ۱۹۲۰ دیگر توان رقابت با سبک زندگی مدرن نیویورک را نداشت. در سال ۱۹۲۹، گروهی از سرمایه گذاران متمول، به رهبری جان جی راسکوب و با همراهی آلفرد ای. اسمیت، فرماندار سابق نیویورک، تصمیم به خرید این زمین گرفتند. آن ها با هدف ساختن «بلندترین ساختمان جهان» و با بودجه ای ۵۰ میلیون دلاری، برنامه ریزی برای ساخت یک آسمان خراش ۸۰ طبقه را آغاز کردند.

تخریب والدورف آستوریا در اول اکتبر ۱۹۲۹ آغاز شد. این فرآیند خود کاری دشوار بود، چرا که هتل با مصالحی بسیار محکم تر از ساختمان های قدیمی تر ساخته شده بود. ضایعات حاصل از تخریب، شامل گرانیت و فلزات باارزش، به دلیل نبود تقاضا در دوران رکود، چالش های دفع خود را داشتند. بخش اعظم چوب ها در نزدیکی خیابان ۳۰ انباشته یا در مناطق باتلاقی سوزانده شدند، و بسیاری از گرانیت ها و برنزها به اقیانوس اطلس ریخته شدند.

تنها چند هفته پس از آغاز تخریب، بازار سهام نیویورک با سقوط وحشتناک وال استریت در ۲۴ اکتبر ۱۹۲۹ مواجه شد و رکود بزرگ آغاز گشت. با وجود این فاجعه اقتصادی، راسکوب و اسمیت از پروژه خود دست نکشیدند. آن ها معتقد بودند که لغو پروژه زیان های بیشتری به بار خواهد آورد. در دسامبر ۱۹۲۹، با تأمین ۲۷.۵ میلیون دلار وام از شرکت بیمه عمر متروپولیتن، ساخت و ساز رسماً آغاز شد. این تصمیم، شهامت و دیدگاه بلندمدت سرمایه گذاران را در دل بحران اقتصادی نشان می داد.

فولادسازی و پیشرفت رکوردشکن

با آغاز حفاری های عمیق در ۲۲ ژانویه ۱۹۳۰، عملیات ساختمانی امپایر استیت با سرعتی بی سابقه به پیش رفت. دو شیفت کاری ۱۲ ساعته، با حضور ۳۰۰ کارگر در هر شیفت، بی وقفه برای حفاری فونداسیون ۱۷ متری کار می کردند. در ۱۷ مارس ۱۹۳۰، اولین ستون های فولادی روی فونداسیون های تکمیل شده قرار گرفتند. معمار پروژه، ویلیام اف. لمب، در کنفرانس مطبوعاتی از پنل های فولادی بازتابنده، نمای سنگ آهک بزرگ ایندیانا و خطوط عمودی برجسته ساختمان صحبت کرد که همگی به سرعت و زیبایی پروژه کمک می کردند.

آنچه بیش از همه در ساخت امپایر استیت شگفت انگیز بود، سرعت خیره کننده آن بود. پیمانکاران، شرکت Starrett Brothers and Eken، توانستند در برخی مقاطع، چهار و نیم طبقه در هر هفته بسازند، که رکوردی بی سابقه در آن زمان بود. این سرعت، مدیون هماهنگی دقیق در برنامه ریزی، تولید انبوه مصالح مشترک مانند پنجره ها و اسپندرل ها، و نوآوری در لجستیک بود. بیش از ۳۵۰۰ کارگر، از جمله مهاجران ایرلندی، ایتالیایی و کارگران فولادکار بومی موهاک، در اوج پروژه مشغول به کار بودند. برای تسهیل کار، کافه ها و غرفه های فروش در پنج طبقه نیمه کاره ایجاد شده بود تا کارگران برای صرف غذا نیاز به پایین رفتن نداشته باشند. یک سیستم ریلی کوچک نیز مواد را از زیرزمین به آسانسورها و سپس به طبقات مورد نظر منتقل می کرد.

در ۱۹ سپتامبر ۱۹۳۰، تنها ۲۳ هفته پس از آغاز ساخت، سازه فولادی ساختمان در ارتفاع ۳۱۹ متری به پایان رسید و پرچمی بر فراز طبقه ۸۶ به اهتزاز درآمد. این سرعت، نمادی از جاه طلبی و توانایی مهندسی بشر بود. لوئیس هاین، عکاس مشهور، با عکس های خود از کارگران فولادکار که صدها متر بالاتر از سطح شهر بر روی تیرآهن ها کار می کردند، این حماسه ساختمانی را برای همیشه ثبت کرد و تصاویر او حس واقعی «تار عنکبوتی از فولاد در آسمان» را به مخاطبان منتقل می کرد.

هزینه ها و چالش ها

پروژه امپایر استیت با هزینه ای حدود ۴۰,۹۴۸,۹۰۰ دلار (معادل حدود ۶۶۱ میلیون دلار در سال ۲۰۲۳) به پایان رسید که به طور قابل توجهی کمتر از بودجه اولیه ۶۰ میلیون دلاری بود. این صرفه جویی در هزینه، تا حدی به دلیل رکود بزرگ بود که منجر به کاهش قیمت نیروی کار و مصالح شد.

با وجود سرعت و کارایی بالا، ساخت و ساز این ساختمان خالی از چالش و تراژدی نبود. بر اساس گزارش های رسمی، پنج کارگر در طول ساخت جان خود را از دست دادند، هرچند گزارش های غیررسمی تعداد بالاتری را نیز ذکر کرده اند. کار در ارتفاعات زیاد، در دوران قبل از رعایت کامل استانداردهای ایمنی، همواره خطرات بسیاری داشت. با این حال، ساختمان امپایر استیت در ۱۱ آوریل ۱۹۳۱، دوازده روز زودتر از برنامه و تنها ۴۱۰ روز پس از آغاز ساخت، به طور ساختاری تکمیل شد. آل اسمیت، در مراسمی باشکوه، آخرین پرچ را که از طلای خالص ساخته شده بود، نصب کرد و بدین ترتیب، این شاهکار معماری رسماً متولد شد.

حوادث و اتفاقات مهم در طول تاریخ ساختمان

رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت، تنها یکی از ابعاد تاریخ پرفراز و نشیب این بنا است. در کنار افتخارات معماری، این ساختمان شاهد حوادث و اتفاقات مهمی نیز بوده که برخی از آن ها شهرت آن را دوچندان کرده و برخی دیگر، یادآور آسیب پذیری انسان در برابر نیروهای طبیعی و انسانی بوده اند.

سقوط هواپیمای B-25 در سال ۱۹۴۵

در ۲۸ ژوئیه ۱۹۴۵، در یکی از عجیب ترین و فراموش نشدنی ترین حوادث تاریخ نیویورک، یک بمب افکن B-25 میشل نیروی هوایی ارتش آمریکا، که در مه غلیظ در حال پرواز بود، به ضلع شمالی ساختمان امپایر استیت بین طبقات ۷۹ و ۸۰ برخورد کرد. یکی از موتورهای هواپیما به طور کامل از ساختمان عبور کرد و در ساختمانی مجاور فرود آمد و باعث آتش سوزی شد. موتور دیگر و بخشی از ارابه ی فرود به درون چاه آسانسور سقوط کردند. در این حادثه ۱۴ نفر جان خود را از دست دادند، از جمله خلبان و ۱۳ نفر در داخل ساختمان. اما به طرز شگفت آوری، آسیب جدی به ساختار اصلی ساختمان وارد نشد و پس از دو روز، بخش های زیادی از آن دوباره بازگشایی شد.

این حادثه، نه تنها منجر به تصویب قانون مطالبات فدرال در سال ۱۹۴۶ شد که به قربانیان اجازه می داد از دولت شکایت کنند، بلکه باعث وضع مقررات سخت گیرانه ای برای پرواز بر فراز شهر نیویورک شد که حداقل ارتفاع پرواز را ۲۵۰۰ فوت بالاتر از سطح دریا تعیین می کرد.

حوادث آسانسور و تلاش های خودکشی

ایمنی آسانسورها در آسمان خراش ها همواره از اهمیت بالایی برخوردار است. در ۲۴ ژانویه ۲۰۰۰، یکی از آسانسورهای امپایر استیت ناگهان ۴۰ طبقه سقوط کرد، اما خوشبختانه سیستم ایمنی ثانویه در طبقه چهارم فعال شد و جان دو سرنشین آن را که تنها دچار جراحات جزئی شده بودند، نجات داد. این حادثه، بازبینی کامل تمامی آسانسورهای ساختمان را در پی داشت تا از تکرار چنین اتفاقاتی جلوگیری شود.

متاسفانه، به دلیل جایگاه نمادین و ارتفاع خیره کننده، ساختمان امپایر استیت نیز مانند بسیاری از نقاط مرتفع مشهور، شاهد تلاش های خودکشی بوده است. بیش از ۳۰ نفر در طول سال ها با پریدن از طبقات بالای ساختمان اقدام به خودکشی کرده اند که بیشتر آن ها موفقیت آمیز بوده است. مشهورترین این وقایع، مربوط به خودکشی اولین نفر در ۷ آوریل ۱۹۳۱ (قبل از تکمیل شدن ساختمان)، و همچنین خودکشی اولین نفر از سکوی دید طبقه ۸۶ در فوریه ۱۹۳۵ است. پس از یک رشته تلاش های ناموفق و موفق خودکشی در سال ۱۹۴۷، یک حصار توری ۲.۱ متری در اطراف تراس طبقه ۸۶ نصب شد تا از این حوادث جلوگیری کند. با این حال، در برخی موارد نادر، افرادی که از طبقه ۸۶ پریده اند، به دلیل وزش باد شدید یا سقوط بر روی لبه ای از طبقه ۸۵، جان سالم به در برده اند که از جمله این موارد می توان به الویتا آدامز در سال ۱۹۷۹ اشاره کرد.

نتیجه گیری: میراث یک پیشگام در افق نیویورک

در پایان این سفر تاریخی و فرهنگی، رتبه جهانی ساختمان امپایر استیت نه تنها مجموعه ای از اعداد و ارقام، بلکه بازتابی از یک داستان بی نظیر از جاه طلبی انسانی، نوآوری مهندسی، و پایداری فرهنگی است. این ساختمان با ارتفاع ۴۴۳.۲ متر و ۱۰۲ طبقه، که روزگاری عنوان بلندترین سازه جهان را با افتخار در اختیار داشت، امروز نیز با وجود تغییرات در رتبه بندی ها، هرگز از قلب و ذهن مردم جهان خارج نشده است.

امپایر استیت ثابت کرده که ارزش یک نماد، فراتر از صرف ارتفاع آن است. این بنا با معماری باشکوه آرت دکو، تاریخ پر رمز و رازش در رقابت آسمان خراش ها، و حضور قدرتمندش در فرهنگ عامه و سینما، به یک نقطه مرجع جهانی تبدیل شده است. از نبردهای کینگ کونگ در نوک برج تا قرار ملاقات های عاشقانه در سکوهای دید، امپایر استیت بیش از یک ساختمان، یک تجربه است.

امروزه، این ساختمان با رتبه های هشتم در نیویورک، دهم در ایالات متحده و پنجاه و نهم در جهان، همچنان میلیون ها بازدیدکننده را از سراسر دنیا جذب می کند. بازسازی های مداوم، به روزرسانی های فنی، و حفظ اصالت تاریخی آن، تضمین کننده ی این هستند که امپایر استیت همچنان به عنوان یکی از مشهورترین، دوست داشتنی ترین، و بلندترین برج نیویورک در تاریخ معماری جهان باقی بماند. این ساختمان، میراث یک پیشگام است؛ نمادی از شهری که هرگز نمی خوابد و همواره به سوی آینده ای روشن تر و بلندتر نگاه می کند.